سیاست شرق _ محمد ولی نژاد؛

امروزه، برای انجام درست هر کار و یا ورود به هر شغلی، باید دوره های آموزشی مخصوص را گذراند و مدتی را تحت نظر افراد آگاه و متخصص، آموزش دید و پس از طی کردن این دوره ی آموزشی، احتمالا اجازه ی انجام آن کار را دریافت کرد، در صورتی که برای تعلیم و تربیت فرزندان، چنین آموزش هایی برای والدین در نظر گرفته نشده و وجود ندارد.

اغلب پدر و مادرها اینگونه می اندیشند که چون خود زمانی کودک بوده اند یا به مدرسه رفته اند ،آگاهی و اطلاع کافی در تعلیم و تربیت و پرورش فرزندان خود را دارند و همچنین می توانند برنامه های آموزشی و تحصیلی فرزندانشان را طراحی و هدایت و در نهایت اجرا کنند؛ مصداق این کلام گفته ی کلیشه ای اکثر والدین است که در مواجهه با افت و ضعف تحصیلی در برابر علت بروز این آفت از سوی فرزندانشان اظهار می‌کنند که ما هم پشت همین میز و نیمکت ها درس خوانده ایم، ولی در واقعیت اینگونه نیست،زیرا در بیشتر مواقع برای اکثر این موارد باید دوره هایی را گذراند، مطالعاتی داشت یا از مشاوره هایی بهره جست، تا بتوان در ابتدا به مفاهیم تعلیم و تربیت فرزندان پرداخت.
برای نتیجه گیری درست، نباید فقط به تجربه ی شخصی و فردی و سابقه ی خانوادگی اکتفا کرد، بلکه می بایست آن را در چارچوب واقعیت‌هایی که در تعلیم و تربیت فرزندان است قرار دهیم و از آنها بهره ببریم.
اما آنچه را که شاهدیم و در اکثر مواقع، والدین به دو صورت فرزندان خود را در این راه همراهی می کنند، «یکی آگاه کردن فرزندان با اصولی که خود تعقیب می کنند» و دیگری «هدایت کردن فرزندان در مسیری که خود مایل به قدم گذاشتن در آن هستند.»

در نهایت مهمترین محبت و خدمت به فرزندان، تعلیم و تربیت درست و صحیح آنهاست، که گاه ناخواسته و به دلیل عدم آگاهی در این مسیر، باعث بروز ناهنجاری در مسیر تعلیم و تربیت فرزندان و ایجاد اثرات مخرب در زندگی و آینده ی آنها می شویم. به همین دلیل است که اهمیت تعلیم و تربیت کودکان و نوجوانان جنبه ی ویژه و خاصی در زندگی امروز ما پیدا می کند، همچنین باید به این نکته در تربیت فرزندان توجه داشته باشیم که این تعالیم باید جنبه ی علمی و صحیح داشته باشد، نه اینکه به صورتی انجام شود که والدین دوست دارند طبق میل و نظر شخصی انجام دهند.
به بیان دیگر در خصوص رشد فرزندان نباید منتظر و متوقف بمانیم به امید آینده و در بیشتر مواقع به این بهانه که خود آنها در آینده، آنچه را درست است انتخاب خواهند کرد؛ بارها از برخی والدین می شنویم که وقتی سخن از این بوده که با وجود تفاوت مذهبی و فرهنگی چگونه فرزندان خود را در این زمینه راهنمایی می کنید ،اظهار داشته اند که ما هیچگونه آموزش فرهنگی و مذهبی را برای فرزندانمان در نظر نمی گیریم، آنها را آزاد می گذاریم که هر وقت به بلوغ فکری و ذهنی رسیدند،آنچه را که صحیح و درست است انتخاب می کنند، اما واقعیت مسئله اینست که ذهن کودکان، نمی تواند متوقف بماند و اگر والدین فرزندانشان را از لحاظ فرهنگی و یا باورها و اعتقادات مذهبی درست آگاه نکنند، آنها را از بیرون از مجموعه ی خانواده، محیط آموزشی، فضای مجازی و دوستان دریافت می کنند. اگر والدین به فرزندان آموزش کافی را ندهند و آنها را در این مسیر خطیر همراهی نکنند در آینده توانایی خودشان را برای آموختن و تفکر از دست می دهند، بنابراین والدین باید در مسیر صحیح تعلیم و تربیت قرار بگیرند چون هر دوره ی سنی فرزندان دارای بحران ها و علائم رفتاری خاصی هستند که عدم بی توجهی به آنها در برخی مواقع میتواند صدمات جبران ناپذیری در زندگی و آینده ی آنها داشته باشد.

نکته ی دیگر که باید ذکر شود این است که والدین باید در صورت بروز مشکل رفتاری و ناهنجاری در رفتار فرزندان، به دنبال مقصر و کسی که مورد سرزنش قرار دهند نباشند، بلکه اجازه دهند آنچه را که در این تجربیات و پیشامدها آموخته اند به عنوان مسئولیتی برای تغییر آنچه از حال به بعد یا از هم اکنون به آینده بدانند، نه اینکه صرفا دنبال مقصر جلوه دادن فرزندان یا کس دیگری در بروز این مشکل باشند، چون عنوان کردن دوباره ی این مسائل و مشکلات بوجود آمده باعث ایجاد بحران روحی تازه در فرزندان و ایجاد تضاد و اختلاف بین والدین و فرزندان و در نتیجه ایجاد شکاف بیشتر در زندگی فرزندان و والدین می شود، که این موضوع باعث تخریب فضای تعلیم و پرورش فرزندان می شود.

از زاویه ای دیگر، تعلیم و تربیت فرزندان، به روابط پدر و مادر نیز بستگی دارد، ارتباط سالم و توٱم با احترام والدین نسبت به یکدیگر، قدرشناسی والدین از یکدیگر، همراهی کردن عواطف و احساسات یکدیگر در طول زندگی و پیشامدهای به وجود آمده باعث شکل‌گیری شخصیت فرزندان میشود که این مورد خود یکی از جنبه های مهم و اساسی و ویژه در تعلیم و تربیت فرزندان است.بنابراین با این آمیزه ها در بستر خانواده ای سالم ،فرزندان در مسیر صحیح تعلیم و تربیت قرار می گیرند.
نکته ی دیگر حفظ آرامش روانی در محیط خانواده،اعتماد والدین به یکدیگر در نتیجه ی رفتارهای سالم ، باعث ایجاد امنیت و اطمینان خاطر فرزندان می شود که می توان در پیشگیری از بروز انحرافات رفتاری فرزندان مفید و با فایده باشد.

مورد دیگر که باید عنوان شود اینست که ارتباط عاطفی والدین با فرزندان موجب ایجاد صمیمیت والدین و فرزندان می شود که در نتیجه باعث اعتماد و اطمینان خاطر فرزندان به والدین می شود و در نهایت فرزندان والدین خود را پناهگاه خویش در بحرانهای زندگی می دانند که می تواند در صورت بروز مشکل و بحران در زندگی فرزندان از به وجود آمدن صدمات جبران ناپذیر جلوگیری کند.

نکته ی بعدی توجه به علایق و استعدادهای فرزندان بدون دخالت علایق شخصی از طرف والدین یکی از مواردی است که در پرورش فرزندان باید به آن توجه جدی داشت،عدم دخالت سلیقه ای پدر و مادر و هدایت فرزندان در مسیر درست استعداد و توانایی هایشان بستر مناسبی برای رشد آنها به وجود می آورد.
که در جهان هیچ پدیده و رفتاری به طور تصادفی به وقوع نمی پیوندد و خود به خود رخ نمی دهد، این مجموعه ای از عوامل هستند که در کنار هم پدیده یا رفتار خاصی به وجود می آورند،در مورد رفتار والدین و فرزندان در موقع بروز ناهنجاری های رفتاری نیز، چنین مسئله ای صادق است و اغلب این موارد ناهنجاری ها، معلول هستند ،مانند ناهنجاری های رفتاری، عاطفی، اخلاقی، که باید درنهایت جایگاه خانواده در این موارد را جستجو نمود.
به همین دلیل، اهمیت آگاهی و آموزش در تعلیم و تربیت فرزندان در زندگی امروز امری مهم و اساسی است و والدین حتما باید در این مسیر، از آموزش لازم برخوردار باشند تا از بروز ناهنجاری ها و بحران های رفتاری فرزندان در بستر خانواده جلوگیری شود؛ مسئله ای که در جامعه ما، کمتر به آن پرداخته می شود و والدین، نه خود در مسیر آموزش های لازم در این رابطه قدم بر می دارند و نه جامعه، برنامه ای برای اجرای چنین آموزش هایی دارد، تا از بروز خسارت های مختلف روحی و تربیتی بیشتر به فرزندان جلوگیری شود.

انتهای پیام