سیاست شرق _ یک روز پس از فرمان اجرایی رئیس‌جمهور آمریکا، برای تغییر نام «وزارت دفاع» به «وزارت جنگ»، تابلوی اتاق وزیر تغییر یافت، زیرا دونالد ترامپ، نام وزارت جنگ را برای وضعیت فعلی جهان، مناسب‌تر عنوان نمود.

رئیس جمهور آمریکا، با این فرمان به پیت هگست، وزیر دفاع و سایر مقامات وزارتخانه اجازه می‌دهد تا از عناوینی مانند «وزیر جنگ» و «معاون وزیر جنگ» در مکاتبات رسمی و ارتباطات عمومی استفاده کنند.

به نقل از «ای بی سی نیوز»، دونالد ترامپ، رئیس جمهور، برای تغییر نام وزارت دفاع، فراتر از انتخاب کلمات سلیقه‌ای در مورد تغییر نامی است که از سال ۱۹۴۹ وجود داشته است.

هرچند، استدلال ترامپ این است که نام تاریخی – وزارت جنگ – به طور واضح‌تری منعکس‌کننده ماموریت اصلی است. با این حال، این ایده هنوز مستلزم اقدام کنگره است، همچنین به بی‌اعتنایی ترامپ به نظم بین‌المللی ایجاد شده پس از جنگ جهانی دوم منجر خواهد شد.

این موضوع، علاوه بر برجسته کردن تمایلات برندسازی رئیس جمهور آمریکاست، تنش‌های بین ترامپ و بسیاری از کلیشه‌های اسلافش در مورد صلح را آشکار می‌کند، حتی در حالی که ایالات متحده بخش عمده‌ای از وجود خود را در میدان‌های جنگ گذرانده است.

رئیس جمهور هری ترومن در سال ۱۹۴۷، زمانی که کنگره برای اولین بار برچسب «وزارت جنگ» را کنار گذاشت، تأکید کرد: «وظایف نظامی نه به سمت جنگ – نه به سمت فتوحات – بلکه به سمت صلح هدایت می‌شوند.»

در اینجا نگاهی به تاریخچه ساختار و نام‌های کابینه ارتش ایالات متحده می‌اندازیم.

شاخه‌های نظامی مستعمراتی، بنیاد «وزارت جنگ» بودند. کنگره قاره‌ای در ۱۴ ژوئن ۱۷۷۵، همزمان با افزایش خصومت‌ها علیه بریتانیا ، ارتش را تأسیس کرد . نیروی دریایی و سپاه تفنگداران دریایی نیز به سرعت به دنبال آن تشکیل شدند. پس از تصویب قانون اساسی، کنگره در سال ۱۷۸۹ یک آژانس کابینه‌ای واحد به نام «وزارت جنگ» تأسیس کرد که توسط یک وزیر جنگ رهبری می‌شد. نیروی دریایی در سال ۱۷۹۸ از آن جدا شد و وزارت جنگ و وزارت نیروی دریایی از هم جدا شدند.

وزرای جنگ از جنگ ۱۸۱۲ تا جنگ‌های جهانی اول و دوم، مشاوران ارشد ریاست جمهوری بودند. برخی از وزرای نیروی دریایی نیز از نفوذ زیادی برخوردار بودند، تا اینکه، جنگ‌های جهانی تغییرات را تحمیل می‌کنند

سیاست‌های ایالات متحده قبل از جنگ جهانی اول به سمت انزواگرایی گرایش داشت. نگرش‌های انزواطلبانه پس از پایان جنگ در سال ۱۹۱۸ بازگشتند. در طول رکود بزرگ، هزینه‌های هنگفت دولت بر مشاغل داخلی و برنامه‌های کمکی طرح نیو دیل، برنامه ای که امروزه، هر ماه به تقریباً ۶۹ میلیون آمریکایی مزایایی ارائه می‌دهد. این برنامه منبع اصلی درآمد برای افراد بالای ۶۵ سال است و در سراسر کشور و در میان خطوط سیاسی محبوب  است، متمرکز بود .

با این حال، حضور نظامی ایالات متحده بی‌سروصدا افزایش یافت. با تشدید جنگ در اروپا، پیش از دخالت آمریکا در جنگ جهانی دوم، کنگره در سال ۱۹۴۱ ساخت پنتاگون را تصویب کرد. کلنگ ساخت آن در ۱۱ سپتامبر به زمین زده شد. ژاپن چند ماه بعد پرل هاربر را بمباران کرد و همین امر باعث شد ایالات متحده به جنگ بپیوندد.

هنری استیمسون پس از آنکه در دولت هربرت هوور وزیر امور خارجه بود، به عنوان وزیر جنگ در دولت فرانکلین دی. روزولت خدمت کرد. استیمسون ساعت‌های بی‌پایانی را با فرانکلین دی. روزولت در یک اتاق جنگ موقت کاخ سفید گذراند و بر پروژه مخفی منهتن برای توسعه بمب‌های اتمی ریاست کرد.

جایگاه استیمسون به عنوان رئیس هر دو وزارتخانه امور خارجه و جنگ، مرزهای گاه مبهم بین سازمان‌های ارشد دیپلماتیک و نظامی و نقش آنها در سیاست خارجی ایالات متحده در بسیاری از دولت‌ها از زمان جنگ جهانی دوم را نشان می‌داد.

درگیری‌های قرن بیستم، سیاست جهانی را تغییر داد

مشاوران ارشد نظامی روزولت در طول جنگ، سازماندهی مجدد پنتاگون را بررسی کردند، اما فرانکلین روزولت قبل از پایان جنگ درگذشت. ترومن، که عملاً هیچ نقشی در برنامه‌ریزی یا اجرای جنگ به عنوان معاون رئیس جمهور نداشت، پس از پایان جنگ از کنگره خواست تا یک «وزارت دفاع ملی» ایجاد کند و عملیات نظامی را تحت نظر یک افسر کابینه قرار دهد.

کنگره قبل از تصویب قانون امنیت ملی ۱۹۴۷، دو سال بحث و بررسی کرد. این قانون فراگیر، یک دپارتمان واحد در پنتاگون به نام «تشکیلات نظامی ملی» ایجاد کرد. همچنین شورای امنیت ملی را برای مشاوره به رئیس جمهور ایجاد کرد و سازمان اطلاعات مرکزی (سیا) را تأسیس نمود. نام جدید – NME – ناخواسته به معنای «دشمن» بود و کنگره را در سال ۱۹۴۹ بر آن داشت تا نام آن را به «وزارت دفاع» تغییر دهد.

کنگره گهگاه این قانون را اصلاح و بر اساس آن اصلاحاتی انجام داده است، اما هنوز هم زیربنای ساختار نظامی و اطلاعاتی کشور است.

لفاظی‌های پس از جنگ به تأکید بر «صلح» تغییر یافت و این اصلاحات اساسی در حالی انجام شد که ایالات متحده و متحدانش برای تأسیس ناتو  و سازمان ملل متحد تلاش می‌کردند ، که دومی با الهام از جامعه ملل که پس از جنگ جهانی اول شکست خورد، ایجاد شد. سازمان‌های پس از جنگ به عنوان راه‌هایی برای جلوگیری از درگیری‌های آینده شکل گرفتند.

انتهای پیام