سیاست شرق _ شهاب زمانی[*]؛

طی ۴۸ ساعت، اقدامات نظامی ایران و پاکستان، روابط این دو کشور بزرگ مسلمان منطقه را، در یک مقطع بسیار حساس و روابط تاریخی برادرانه و دوستانه تهران و اسلام آباد را، تحت الشعاع خود قرار داد.

در حالی که گروههای تروریستی و جدایی طلب، هر از چندی، حملاتی را علیه امنیت داخلی دو کشور انجام می دهند و تلفات انسانی وارد می کنند، ولی تاکنون، این معضل بر طرف نشده و استحکامات مرز ۹٠٠ کیلومتری مشترک دو کشور، نتوانسته مانع از نفوذ این گروههای شبه نظامی به خاک یکدیگر شود.

با این حال، حملات موشکی ایران به مقر گروه تروریستی جیش العدل در خاک پاکستان ( روز سه شنبه، ۲۶ دی) و حملات متقابل پاکستان به مناطقی در خاک ایران(روز پنجشنبه ۲۸ دی)، وضعیت روابط دو کشور همسایه را در وضعیت حساسی قرار داده است و در واقع، وضعیت به سرعت در حال بدتر شدن است و چنانچه در مدار مجادله قرار گیرد، می تواند تاثیرات بسیار بدتری نیز، در پی داشته باشد.

بدون شک، فعالیت گروه‌های شبه‌نظامی و تروریستی، یکی از بزرگ‌ترین عوامل تحریک‌کننده و معضل روابط دوجانبه است که پاکستان و ایران باید به این موضوع به شکلی منطقی، واقع بینانه و نه احساسی رسیدگی کنند تا از بروز وقایع ناخواسته و تهدید کننده روابط حسنه دو کشور، اطمینان حاصل شود.

امنیت مرزها، به ویژه از بین بردن فضاهای امن برای گروه های تروریستی و ایجاد استحکامات مرزی و دیدبانی، حوزه ای است که هر دو کشور باید به جای پیگیری اقدامات یکجانبه، به طور مشترک روی آن کار بیشتری کنند تا دامنه فعالیت این گروهها را به حداقل ممکن برسانند.

 نیاز فوری در این مقطع، توجه به پیوند های مختلف فرهنگی، اقتصادی و سیاسی دو کشور، طی ادوار گذشته و در دولت های مختلف دو کشور است، روابطی که همواره مورد تاکید مقامات بلندپایه دو کشور ایران و پاکستان بوده است. روابطی که طی چند سال گذشته نیز، گسترش چشم گیری پیدا نموده است.

در همین حال، هرچند بازیگران خارجی مختلف مایلند شاهد ایجاد تشنج و قطع دائمی روابط پاکستان و ایران باشند، تا مرزهای «دوستی» دو کشور را به مرزهای «دشمنی» تبدیل نمایند، مقامات سیاسی در پایتخت های ایران و پاکستان، می بایست فارغ از ابتکارات نظامی، از تشدید تنش جلوگیری کرده و برای بازگرداندن آرامش تلاش کنند.

به نظر می رسد، توجه به پیوندهای تاریخی و دیدارها و گفتگوهای مقامات دو کشور دوست، برادر و مسلمان ایران و پاکستان، می تواند محلی برای ترتیب « مکانیسمی برای مدیریت امنیت مرزی» دو کشور و هدف قرار دادن گروههای تروریستی تهدیدکننده امنیت و روابط دو کشور، از طریق تعاملات بیشتر و نزدیک تر گردد.

این امری بدیعی است، که نباید حاکمیت هر یک از دو کشور همسایه، که روابط مستحکم تاریخی دارند، در سایه مشکلات مرزی، خدشه دار و یا از طریق اقدامات تحریک آمیز نقض شوند،بلکه هر دو طرف باید با خویشتن داری و تدبیر مقامات سیاسی دو کشور، از گسترش این بحران پیش آمده، جلوگیری کنند.

مقامات سیاسی و نظامی دو کشور، باید به این نکته توجه کنند که، برخی کشورهای پیرامونی یا فرامنطقه ای، بی میل نخواهند بود، که روابط حسنه تهران و اسلام آباد را، دچار تنش و از آن بهره برداری سیاسی و امنیتی نمایند. کشورهایی که، نه در مسیر منافع دو ملت ایران و پاکستان، بلکه در مسیر مطامع و منافع ژئوپلیتیکی خود گام بر می دارند، لذا نباید با اقدامات و یا اظهارات مختلف، زمینه ساز گسترش مسائل پیش آمده و بحران بین دو کشور باشند.

[*] مدیر مسئول

انتهای پیام